Stop 1: Tannin Wine Bar & Kitchen
De lichtgekleurde bomen fonkelen op het terras van Tannin Wine Bar & Kitchen en trekken mensen naar het centrum met de simpele lokroep van rosé. Daarna is het net een 'Kies je eigen avontuur' met wijn. Je kunt ontspannen aan de eenvoudige houten tafels op het terras, met een frisse, citrusachtige Sauvignon Blanc en een bord geroosterde seizoensgroenten. Of ga naar binnen aan de U-vormige houten bar, waar een Cruvinet (een wijndispensarium met temperatuurregeling) Tannins toewijding aan wijn per glas laat zien.
Wijn is de ziel van Tannin. Het stimuleert spontane gesprekken over de plek en de plekken die je wilt bezoeken. De bakstenen muren bieden een toevluchtsoord voor experimenten, een plek voor zowel wijnkenners als experts om te zitten, te nippen en te peinzen over een droge Riesling. De gasten die hier dineren, snakken naar de lange, geplaveide zitjes langs de zuidmuur, waar de buzz net zo mild wordt als merlot. Tannin, dat in 2011 opende, is een verbindende factor – een magneet die fungeert als een soort tramhalte. Het zet je op een rustig pad voor de avond door je, met een beetje hulp waar nodig, te laten kiezen wat je vervolgens in je glas en op je bord wilt.
Halte 2: Il Lazzarone
Een paar straten en tramhaltes verderop vindt u Il Lazzarone in de River Market; waar het neon pizza-reclamebord uw missie duidelijk maakt. Wandel door de strakke eetzaal, maar stop ook even om de pizzaiolo te zien werken in de witte, houtgestookte Mario Acunto Forni-oven (iets meer dan 2700 kilo, geïmporteerd uit Napels). Neem ook een kijkje op de vloer. Voordat hij in 2015 opende, gebruikte eigenaar Erik Borger een blauwe vlam om het opnieuw afgewerkte hout te behandelen en subtiele schroeiplekken te creëren die pasten bij de panterachtige uitstraling van zijn Napolitaanse pizza.
Bij aankomst aan de bar achterin geven de rode krukken een vleugje kleur aan de witte metrotegels en het hergebruikte hout, dat tegelijk Scandinavisch en Midwesters aandoet. Bestel een Negroni rechtstreeks van de tap. De luxe rode cocktail op basis van gin vervangt Cappelletti Aperitivo (een Italiaans aperitief op basis van wijn) door Campari, wat de drank een zwoele kwaliteit en ronde zoetheid geeft. Het scheelt je ook tijd terwijl je twijfelt of je de frito (gefrituurd deeg) of de dessertpizza bestelt. Uiteindelijk bestel je beide: de pizza met een vleugje Nutella en de frito die erom vraagt om in de berg bijbehorende Marscapone-slagroom gedoopt te worden. Het enige wat je nu nog rest is genieten van de warme gloed die langzaam over je avond en in je buik neerdaalt.
Halte 3: Het schip
Met een beetje wijn en een dessert bent u misschien wel bereid om wat verder te gaan naar de West Bottoms. The Ship is een prachtig eerbetoon aan de nautisch geïnspireerde cocktailbar die 80 jaar geleden in het centrum van de stad bestond. Eigenaren Bob Asher en Josh Mobley hebben de iconische bar, waarvan men dacht dat hij bijna twintig jaar geleden verloren was gegaan, getrouw herbouwd.
De bar, die onwaarschijnlijk onder het silhouet van een stoomschip ligt, serveert exclusief Boulevard-bier van de tap, naast een paar verrassingen. De belangrijkste daarvan zijn de Freezees. De Java Hook is een krachtige variant op een Irish Coffee die uit de diepten van een bevroren drankautomaat opduikt. Er is zelfs een chipsrek als laatste stop.
De muziek is, qua opzet, net zo eclectisch als het publiek. Platen, zoals spin of jazz, stromen van het podium rechts van de bar naar beneden en dwarrelen over het lange dek van het interieur (de achterkamer is een trippy versie van een hut met patrijspoorten en een oceaanachtige lichtprojectie op één muur). Het ontwerp voelt casual aan, maar het heeft Asher en Mobley letterlijk jaren gekost om de stuurwielen en zeemeerminnen van het schip weer tot leven te wekken. De opgeknapte neonreclame is een plaatje om te zien op Instagram. De deurposten met klinknagels stralen de moeiteloze authenticiteit uit waar Las Vegas naar verlangt.
Het schip ligt aan de grond in onze stad zonder kust, maar het zachte rode schijnsel van het voordek en het getokkel van een country- of bluesgitaar laten degenen die een uitstapje willen maken, klinken als een sirenenzang.
Fotografie: Chris Mullins
